Przystanek XXXII: Piękno Woodfolk

Autor: Ashley Woodfolk

Tytuł: Piękno które pozostaje

Wydawnictwo: We need Ya

Rok wydania: 2019

Ilość stron: 400

Gatunek: Literatura młodzieżowa

Ogólna ocena: 7/10

Czy wnerwiła Kocyk? Mile zaskoczony <Kocyk ma wełniany szeroki uśmiech>

Może właśnie dlatego, że nie spodziewałam się po tej książce jakiś szczególnych fajerwerków tak miło mnie zaskoczyła. Ktoś nazwał ją „young adult”. Ja wciąż w te nazwy nie wierzę, dlatego jej nie wpisałam. Książka jest o poważnym problemie, jednak został poprowadzony dość lekko, co młodzieży powinno się spodobać, może nawet pomóc w identyfikacji z zarysowanymi postaciami. Niestety, wątpię, by jakiś dorosły się w niej odnalazł, ja uznałam ją za swego rodzaju ciekawostkę, ze względu na ciągłe odwołania do internetowych dóbr jako swoistego medium pomiędzy żyjącymi a umarłymi.

Fabuła rozdzielona jest pomiędzy trzy postaci: Autumn, Shay i Logana. Wszystkie postaci łączy muzyka. Logan grał w zespole, Shay oceniała, Autumn… w zasadzie nie wiem, ona umawia się z muzykiem. Wszyscy z nich stracili kogoś bliskiego i próbują sobie z tym jakoś poradzić. W zasadzie nie udaje się im i o tym jest właśnie ta książka. Dopiero wraz z fabułą postaci coraz bardziej się do siebie zbliżają, okazuje się, że chodzą do tej samej szkoły (znają się), a zakończenie jest dość przewidywalne.

Nie wiem, czy jest sens opisywania każdej z postaci. Wydaje mi się, że siłą rzeczy najlepiej został opisany Logan, wyróżnia się po prostu z rzeszy pozostałych postaci i uważam, że ta postać została najbardziej przemyślana. Jest muzykiem, do tego gejem, rzecz jasna utracony bliski jest jego byłym chłopakiem, który popełnia samobójstwo, czym zaskakuje w zasadzie całą społeczność miasta (chociaż postąpił dokładnie tak, jak Logan mu życzył w gniewie). Logan próbuje wszystkiego, by poradzić sobie ze stratą, bez przerwy ogląda vloga zmarłego, na końcu jednak (wraz z pomocą psychologa) stopniowo dochodzi do prawdy, że to już przeszłość i trzeba iść dalej. Dlatego nie zostaje rozwiązana zagadka, dlaczego chłopak popełnił samobójstwo, a on nie kończy w nowej miłości swojego życia. To właśnie uważam za przemyślane rozwiązanie. Co do reszty? Denerwowała mnie Autumn, przez którą chłopak, który stracił siostrę (a ona przyjaciółkę) był spychany na bok, jakby jemu nie należała się żałoba (a potem szybko skończyli razem). Ona z kolei bez przerwy wysyła smsy do swojej przyjaciółki, mimo że wie, że nie dostanie odpowiedzi – ale jest to jednak forma rozmowy, współczesnej modlitwy do zmarłego, próba porozumienia, przekroczenia granicy. Shay? Bardzo podobna do Autumn (tylko nie z wyglądu, ale przecież tego nie widzę). Straciła swoją siostrę bliźniaczkę. Często z nią rozmawia, wyobraża sobie jej odpowiedzi, jakby była obok. Ponadto cierpi na ataki paniki. Znowu – to, jak traktowała przyjaciół lub znajomych, a szczególnie nowego chłopaka mnie mierziło. Koniec końców – nikt nie jest idealny i każdy popełnia błędy. Moje przytyki są przy tej opinii tylko uwagami zależnymi od gustu. Każdy w inny sposób odczuwa żałobę.

To chyba pierwsza taka pozycja, która zakłada wszystko, z czego dzisiejsza młodzież nie wyobraża sobie życia – portale społecznościowe, generalnie przeróżne aplikacje i Internet sam w sobie. Dawniej otwieraliśmy album i przeglądaliśmy zdjęcia naszego bliskiego, Teraz robimy to na komputerze lub facebooku. Prócz pochowania zmarłego należy pamiętać, aby ponadto usunąć go z wszystkich portali społecznościowych… Ale to nie tyle żarcik, ile nowa rzeczywistość, nie oszukujmy się. Co dzisiaj po nas zostaje? Mało kto wywołuje zdjęcia, zaczynamy istnieć wyłącznie wirtualnie, po śmierci tym bardziej. Gdzie można usłyszeć głos pozagrobowy? Na facebooku, gdy zmarły przed śmiercią zaprogramuje opóźniony post (scena z książki).

Dawniej uważano zdjęcia za taki głos zza grobu. Nie wiem, czy ktoś słyszał o badaniach nad zdjęciami z Zagłady i ich nowej interpretacji np. w wykonaniu prof. Leociaka (gorąco polecam). W dzisiejszy dyskurs zapisują się fragmenty mailowe, facebookowe i inne. Autorka zgrabnie wplatała internetowe wpisy w ciąg fabuły, w których poszczególni zmarli wydawali się wciąż żywi, a ich historia lepiej zapisana niż na tak przestarzałym nośniku jak fizyczne zdjęcia. Śledzenie raz po raz od nowa historii wpisów i zmiany nastrojów na facebooku, komentarzy i filmików blogerskich, smsów czy poczty głosowej dawało bohaterom namiastkę prawdziwego bliskiego.1

Powiem szczerze, że książka pisana jest pięknym stylem, postaci zarysowane są w finezyjny sposób, mimo to początkowo dziewczęce postaci były dla mnie zbyt podobne i nie potrafiłam jakoś ich odróżnić. Niektóre fragmenty to dobre cytaty do kalendarzy. Ta pozycja to przede wszystkim niewykorzystany potencjał (stąd niższa ocena). Wiem jednak, że nie można mieć wszystkiego. Treść jest skierowana przede wszystkim do młodszego czytelnika, który stracił dla siebie kogoś ważnego i jak z tym bólem może sobie poradzić. Zakończenie, jak można się spodziewać, jest niezwykle cukierkowe – wszyscy są dla siebie po prostu wielka nieskończoną rodziną. A można by było to jakoś zgrabniej pociągnąć dalej, pozwolić się książce rozwinąć. W każdym razie plus za dobry tytuł i próbę podjętego tematu.

Przystanek XXXI: Zabójcze maszyny Reeve vs film

Autor: Philip Reeve

Tytuł: Zabójcze maszyny (Żywe maszyny) tom 1

Wydawnictwo: Amber

Rok wydania: 2003

Ilość stron: 264

Gatunek: Fantastyka, science-fiction

Ogólna ocena: 7/10

Czy wnerwiła Kocyk? Wprowadza niepokój <Kocyk ogląda się za siebie>

Zrobiłam sobie taki eksperyment i gdy tylko usłyszałam o filmie „Zabójcze maszyny”, to postanowiłam szybko przeczytać najpierw książkę, aby potem porównać sobie obie. Powiem od razu, że wyszłam na tym jak Zabłocki na mydle – totalnie dostałam w łeb (stąd tak niska ocena). Już nawet zaczęłam dostrzegać w tym wszystkim pewną zasadę – nazwałabym to klątwą filmową. Ostatnio każda książka, jaką postanawia się sfilmować, na ekranie wypada tandetnie, żeby nie użyć gorszych słów. Tak stało się również w tym przypadku. Ja nie wiem, ale wydaje mi się, że filmowcy nawet nie czytają książek, które zamierzają posłać na ekran. I to nie tak, że sławie ekranizacje dokładnie odwzorujące treść, ja naprawdę nie mam nic do wariacji na temat, żeby wszystko było jasne. Wystarczy porównać „Starą baśń” Kraszewskiego z filmowa wersją – nic się nie zgadza, ale jest mądrze i ciekawie. Więc da się? Owszem, da. Ale po co?

Zacznę od książki. Przeczytałam właśnie, że w Anglii stała się hitem. No nie powiem. Wszystko, co zahacza o historię dziejącą się w Londynie porusza to miasto (mniej dosłownie). Jak ja to oceniam? Przyjemnie. Pomysł naprawdę wart uwagi – przyszłość, w której miasta zaczęły polować na siebie nawzajem niczym zwierzęta. Mieszkańcy nazywają to postępem, miejskim darwinizmem, ale w zasadzie człowiek cofnął się w rozwoju, uzwierzęcił, na co nikt nie zwraca uwagi. Gdy Tom zostaje wyrzucony z miasta, zaczyna narzekać na błoto, gnijącą roślinność, wszystko, co nie stanowi twardego betonu. Dopiero gdy poznaje miasto w skale, rozpoznaje piękno przyrody, którą również niedawno chciał zgładzić w imię „miejskiego postępu”. To ciekawe, jak sam zmienia myślenie – to się rzadko zdarza, ale główny bohater rzeczywiście rośnie w naszych oczach. Początkowo kocha własny dom, wiwatuje wraz z tłumem, gdy Londyn pożera kolejne miasto, ale gdy pozwala się mu na spojrzenie na wszystko z większej perspektywy, powoli zmienia swoje nastawienie. Kulminacyjnym momentem jest, gdy Tom zaczyna postrzegać Londyn jako brzydkie miasto, bez zieleni i perspektyw.

Za to właśnie polubiłam Toma. Przyszłościowy świat jest straszny, a miasta myślą bardzo krótkotrwale, doprowadzając świat do ruiny (który i tak był w ruinie po tajemniczej wojnie 60-minutowej). To znajduje również odwołanie do nas - nie zmieniamy nawyków, a planeta marnieje, ale hej, przecież tym się będą martwić nasze dzieci, my przeżyjemy. Tak mniej więcej działa Londo-podobne miasto. Historycy wygrzebują ze złomu pamiątki po dawnej cywilizacji (oł yeah, naszej) i nawet płyta CD nagle zyskuje na wartości. Między miastami panuje handel wymienny, pieniądze funkcjonują jedynie w wąskim obszarze. Oczywiście znowu dzieli się ludzi na kasty, najniżej są padlinożercy, wygrzebujący ze śmieci wspomniane artefakty dawnej cywilizacji i próbują je zaabsorbować do czego dzisiejszego. Lub sprzedać. W każdym razie jakoś związać koniec z końcem.

Prócz ciekawego rysu przyszłości również pojawia się fabuła. Wiemy, ze Paryż również biega sobie gdzieś po kontynencie, Niemcy szybko kończą (Berlin gdzieś się stracił, pojawia się inne miasto), o Warszawie niestety nie usłyszymy (ach, te żale do Londyjczyków). Jest sobie geniusz zła, który potrzebuje starej technologii, by zdobywać kolejne miasta i tereny łowieckie. Jest oszpecona dziewczyna Hester Shaw wychowana przez robota/ półrobota? (w książce nazywany Łowcą lub zmartwychstańcem), która pragnie zemsty na najbardziej sławnej i zasłużonej postaci Londynu. Są też antymobliści, którzy widzą dalej niż czubek własnego nosa i starają się jakoś zreperować ludzkość (to ci dobrzy, trochę jak hipisi). Jest trochę walki, złych lub dobrych postaci (w zasadzie: nie ma rozdziału, każdy może się zmienić, to aktualne decyzje nas formułują), różne punkty widzenia tej samej sytuacji oraz szereg idei. Po prostu idealny scenariusz na film.

I tu się właśnie wszystko rypnęło. Książka zyskuje na tym, że wszystko trzeba sobie wyobrażać. Barwne opisy pomagają nam zobrazować sobie ruchomy Londyn, który nie wieje absurdem jak stąd do Chin, ale w filmie... Sceny ruchomych miast wyglądają jak pierwsze wersje Godzilli – noo… trudno to ująć inaczej. Szczególnie początek filmu wywołuje osiołkowate parsknięcie śmiechem (przynajmniej w moim wykonaniu). To dziecinne wersje czegoś, co nie wyszło dorosłym. Wychodzi na to, że pewnych rzeczy nie powinno się przenosić na ekran, mimo że efekty specjalne twórców są na optymalnym poziomie. To jeden. A co dalej? Dalej jest coraz gorzej. Po prostu wszystko bierze w łeb.

Fantastyczna postać Hester w książce, na ekranie jest… taka sobie. Zminimalizowana do podstawowej wersji tysięcy podobnych bohaterek. Blizna filmowej Hester wcale jej nie szpeci (ani nie wykrzywia ust, jak bez przerwy przypomina o tym książka). Od początku jest piękna, przez co znowu, jej przemiana z mruka w milszą wersję w zasadzie nie jest niczym umotywowana. A ten cały Shirke… Wygląda bardziej jak zombie niż cyborg. Do końca nie mogłam rozwikłać, na ile jest to zabezpieczone przed gniciem ciało, a na ile mózg wciągnięty do robota (w filmie chyba to pierwsze, w książce to drugie). Jest w końcu scena jego śmierci, gdzie ewidentnie ma na sobie krew. Na jego obronę powiem tylko, że pomysł z zaprzestaniem zabijania, gdy zaczyna rozumieć uczucia Hester do Toma, przypadł mi do gustu - tym samym zyskał bardziej ludzki obraz (w filmie tylko Hester widzi w nim człowieka, reszta, łącznie z czytelnikiem - robota). Uważam, że właśnie czegoś w tym stylu powinien użyć autor do rozwiązania kwestii Shirke’a. Ale to jedyna rzecz, jaką przemyśleli filmowcy.

W filmie wszystkie książkowe tajemnice, które wychodzą pomału w ciągu całej lektury, tutaj są już wybebeszone na samym początku. Od pierwszych scen wiadomo czym jest Meduza, wiadomo, że coś się dzieje w św. Pawle (tutaj następuje klasyczne równanie 2+2=aha), czego Shirke chce od Shaw, itd. Anna Fang, chińska damula mająca hopla na punkcie czerwieni, w filmie wygląda jak Jackie Chan (ponadto niezwykle męsko) albo ta czerwona z "Resident Evil", do tego to kompletnie pozbawiona uczuć antymoblistka (znowu już od początku wiemy, kim jest), przez co całkowicie traci swój charakterek. Chyba reżyser cierpi na jakąś manię wielkości, bo z mało znaczących postaci Hester i Toma wypromował ogromnych gigantów – Hester, jako córka wielkiej historyczki (w filmie nagle wszyscy pamiętają o starej Pandorze Shaw, gwieździe dawnych czasów), zaopatrzona – uwaga – w tajemniczo ważny medalion, nagle urasta do roli pendrive’a, który wie wszystko, musi sobie tylko przypomnieć. Fang ginie niczym tytan, brakowało tylko fajerwerków (ale był nastrojowy dym, w którym patetycznie niknie jej rozcapierzona sylwetka). W książce przy pytaniu Fang „czy wiesz, co się dzieje w Londynie?”, książkowy Tom z całą spanikowaną szczerością odpowiada „nie wiem”, czując przy tym swoją małość do pewnych spraw, natomiast gdy w filmie staje w tej samej sytuacji, zaczyna się popisywać. To on w ogóle gromadził sprzęt związany z Meduzą, alby go potem zniszczyć (bo nie mógł na bieżąco? Faceci!), to on już na samym początku wprowadza widza w tajniki technologii Meduzy, to on połknął całą wiedzę starożytną (nie dosłownie), o której dyrektor muzeum (pracodawca) pewnie nawet nie ma pojęcia. To w ogóle niszczy podstawowy mit tej książki, w której Tom jest zwykłym człowiekiem o smutnej przeszłości, który przypadkowo zostaje wrzucony w wir zdarzeń, o których nie ma żadnego pojęcia i pomału musi się wszystkiego nauczyć, zmieniając po drodze myślenie, nosz kurczę – ewoluować, by hardym krokiem wkroczyć w część drugą serii. W filmie mamy do czynienia z ideałem, który kole w oczy, aż boli. Jest nudny i powtarzalny (jak filmowa Hester zresztą). Ponadto twórcy zapragnęli miłości i na siłę przyspieszyli wątek miłosny (z tego wszystkiego zapominając o tym drugim duecie), który w książce jest ledwo liźnięty, jedynie wzmiankowany. W książce to Katherine x Bevis nieźle poczynają na tym polu, chociaż dochodzą wyłącznie do pocałunku (nie zdążyli na więcej, bo zginęli - ups, spoiler - ale hej, w filmie przeżyli), a uczucie między Hester oraz Tomem można brać za szczególny rodzaj przyjaźni. A w filmie? Ślinią się do siebie tak mocno, że nawet robotyczny zmartwychstaniec Shirke to zauważa. Tak się bidulka Tom w tym zagubił, że zapomniał popłakać nad zniszczeniem swojego ukochanego domu, Londynu, za nic mając pozostawionych ta, przyjaciół i dobrze znane kąty (coś tam niby krzyczał do cesarza o tym, ale kto by zrozumiał). Nic w jego zachowaniu nie jest logiczne. Zresztą, filmowy Tom od zawsze pragnął latać (nawet posiadł te zdolności w zupełnie niezrozumiały dla mnie sposób, pewnie wodoo), toteż przywdziewa kurteczkę lotnika, nie zważając na to, że wokół ogień, Meduza atakuje i w ogóle każdy go woła, biegnąc do statków co sił w nogach (bo w filmie jest ważny i każdy na niego czeka). Na siłę dowalone marzenie. Filmowy Tom goni za mrzonkami, za nic mając ludzi oraz dom, w którym się urodził, wychował, poznał przyjaciół, pochował rodziców. Statystyczny Polak-patriota w ogóle nie zrozumie takiego zachowania. Zresztą, powiem szczerze, że gdy zobaczyłam w pierwszej scenie biegnącego Toma przez miasto, już wiedziałam, że godziny lektury jasny szlag trafił.

Bevis w książce w zasadzie pojawia się na chwilę przy końcu, w filmie dano Katherine więcej czasu, by mogła się w nim zakochać (do tej relacji nic nie mam). Jedynie do córki Valentine, co wynikało ze zmiany fabuły. Filmowy Valentine przejmuję rolę (szalonego) burmistrza Crome, wyzbyto go z wszelkich dobrych uczuć, a jego wielka książkowa przemiana nagle… puff, zniknęła. Z tego powodu również rola jego córki, Katherine, staje się zbędna. Motyw wielkiej ofiary jak starożytny baranek dla bogów (w książce to ona ratuje miasto, poświęcając się) poszedł w cholerę, dlatego błąkał się po tym Londynie z plakietką „dobijcie mnie”. Zresztą, ta zbędna postać nazbyt przypomina blond woman ze „Skarbu narodów”. No i cesarz w filmie wydaje się mądrzejszy (choć porównaniem do piekła stracił w moich oczach). Bo co ciekawe, pełno w książce odwołań do mitologii – Meduza, świątynia Klio, jedyne wzmianki co do religii chrześcijańskiej możemy doszukiwać się w bazylice św. Pawła (choć ją przebudowano z zabytku w zupełnie coś innego), ale wygląda na to, że w zamierzeniach autora religia chrześcijańska w ogóle nie przetrwa, kompletnie jest tam brak wszelkich wzmianek do praktyk religijnych na tym polu, starożytna za tym owszem. Czy teraz odwołania do per piekła oraz żarciki pt. „muszę lecieć, bo spóźnię się do kościoła” mają swoją logikę w filmowej wersji? No raczej nie.

O czym to jeszcze nic nie powiedziałam na końcu? No właśnie o nim – o końcu. Finał książkowy to słodko-gorzki happy end w całkowitym znaczeniu tego określenia. Tom stracił swój ukochany Londyn, Hester doprowadziła do śmierci Valentine, ale któremu wcześniej zdążyła już wszystko wybaczyć i zrozumieć jego działanie, Katherine popełnia wspomnianą ofiarę, niszcząc Londyn. Ginie wiele postaci (w zasadzie wszystkie) i nie jest to śmierć bohaterska (chociaż obrona muzeum przez jego pracowników za pomocą eksponatów przypadła mi do gustu no i w sumie była chwalebna), przez co ten gorzki posmak życia odzwierciedla się właśnie w finale – nie jest piękny, nie jest idealny, ale to jednak koniec. Każdy dostał, co chciał (w jakiś sposób), ale te życiowe cele wcale nie przywiodły bohaterów do szczęścia. To jest idealna scena kończąca w moim mniemaniu i tak to widziałam w książce. Co zrobił film? Wszystko zepsuł. Uśmiechnięty Tom od ucha do ucha przytula swoją roześmianą Hester i razem lecą na czerwonym stateczku panny Fang (nie sprawdzili nawet, czy ktoś przeżył i nie potrzebował pomocy) ku następnym przygodom. Cholerny Indiana Jones w nastoletniej wersji się znalazł. Ach, jeszcze nie wspomnę o scenie, w której ocaleni Londyjczycy wspinają się pod górę, a tam cesarz i jego armia. Co robi? Dobrotliwie rozwiera ramiona i zaprasza neandertalczyków do swojego królestwa. Mówiłam, hipisi. Noż kurczę, kto to w ogóle napisał?!

Słowem – wszystko w filmie jest pokiereszowane, rozbite w drobny mak i ułożone ponownie w kompletnie nielogiczną całość dla osoby po lekturze. Jedyną perspektywą, jaką tutaj widzę, to pod żadnym pozorem nie iść na film po przeczytaniu książki. Zdaje sobie całkowicie sprawę z faktu, że moja ocena może być wynikiem niezadowolenia czytelnika, ale i tak uważam, że wszelkie plusy, jakie miała ta książka, zostały w filmie zajechane. Rozdeptane. A resztki wrzucone do pieca. Książka ma sens, jest głęboko przemyślana, zawiera w sobie aktualne ostrzeżenie dla współczesnych, natomiast film może (!) będzie pewną rozrywką dla młodzieży, bo dorosły widz po dwugodzinnym seansie (tak, tyle trwa film) pewnie się zastrzeli. Najgorsze jest to, że ten film powinien być reklamą książki, jego sztandarem. Niestety, pewnie wielu teraz będzie uważać, że ta książka nadaje się wyłącznie na podpałkę. A szkoda.

I tak oto kończą ideały.

Przystanek XXX: Igrzyska śmierci Collins vs film

Autor: Suzanne Collins

Tytuł serii: Igrzyska śmierci

Wydawnictwo: Media Rodzina
Rok wydania: 2008-2010

Ilość tomów: 3

Gatunek: Literatura młodzieżowa, fantasy, science-fiction

Ogólna ocena: 10/10

Czy wnerwiła Kocyk? Ani trochę, choć "this is Spaaaartaaa!"

Trylogia już w sumie przestarzała, ale ostatnio ją odświeżam, głównie przez ekranizacje. Wciąż raz po raz odkrywam nowe smaczki w całej fabule, kłaniając się ku wyobraźni autorki. Swoją drogą uważam, że cała historia jest wciąż niedoceniana (szczególnie kierowanie jej jako "dla młodzieży"), ale cóż zrobić. Poznajemy historię z punktu widzenia nastolatków, przez co cała trylogia dużo traci na znaczeniu. Można też się zastanowić, dlaczego przeważająca część dzieci to dobre charaktery (silniejsze psychicznie i fizycznie: patrz, matka Katniss), dlaczego zło mieści się głównie w głowach dorosłych.

Choć to dzieci przyzwyczajają się pierwsze do ciężkich warunków, nie znając życia sprzed tych "lepszych dni" (jak np. warszawskie dzieci podczas powstania warszawskiego czy w wojnie w Syrii). Tak więc podstawy gdzieś bym tam widziała, ale w książkach nie zostały dostatecznie wykorzystane.

Fabuła jest banalnie prosta - biedna dziewczyna doświadczona przez los staje się bohaterką, która uwalnia świat spod władzy dyktatora (a nawet dwóch). Nie jest takim sierotą jak Harry Potter w swoich działaniach, mimo że tak jak on większość wydarzeń wprawia w ruch w zasadzie przypadkowo. I do "Zmierzchu" można (niestety) ją porównać, w końcu wokół głównej bohaterki kręci się dwóch kawalerów, a ona nie potrafi wybrać tego jedynego. Pocieszające jest to, że rozterki miłosne bohaterki imieniem Katniss (Everdeen) są zbuforowane do minimum, ba, czasami niektóre symptomy w lekturze da się pominąć (szczególnie gdy za pierwszym razem lekturę się aż połyka - a warto tutaj dodać, że tomy są naprawdę liczne stronnicowo...). Dziewczyna ma po prostu inne sprawy na głowie.

To znowu niezbyt optymistyczna wizja przyszłości. Na ruinach dawnej Ameryki Północnej (bo na co nam ta Euroazja?) powstało państwo Panem, w którym społeczeństwo jest podzielone na dwanaście dystryktów. Ich serce stanowi stolica Panem - Kapitol, gdzie wszelkie produkowane lub wydobywane dobra trafiają, by arystokraci mogli się bawić, a reszta świata - głodować. Każdy z dystryktów zajmuje się jedną gałęzią przemysłową, np. Katniss pochodzi z dystryktu 12, gdzie wydobywany jest węgiel.

Prócz spływających zewsząd dóbr do Kapitolu, raz na rok organizowane się Głodowe Igrzyska, które mają przypominać wszystkim dystryktom o minionych strasznych wydarzeniach oraz to, kto tu naprawdę żądzi. Na czym polegają? Z każdego dystyktu losuje się chłopca i dziewczynkę między 12 (chyba że sprzedało się wcześniej swoje imię za chleb) a 18 rokiem życia, a potem puszcza się wszystkich na wymyślną arenę, gdzie wszyscy muszę się zabijać, bo zwycięzca może być tylko jeden. Do tego wszystkie krwawe potyczki mieszkańcy Kapitolu i dystyktów mogą śledzić w telewizji (taki rozbudowany Big Brother). Aż dziw, że nikt się jeszcze nie zbuntował... Ale między dystryktami brak komunikacji, nad wszystkim i wszystkimi panuje Kapitol. Przestrogą dla wszystkich jest dystrykt 13, który został zniszczony, ponieważ chciał przeprowadzić rebelię.

Uważam, że na plus autorka opisała przepaść dzielącą bogatych i biednych (wizyta Katniss i Peete'a w Kapitolu w tomie II), tą fizyczną i mentalną, albo stress pourazowy ludzi, którzy przeżyli Igrzyska. Początkowo niektórzy bohaterowie są nieciekawi i mamy ich dość, później okazuje się, że ich zachowanie spowodowane jest traumatyczną przeszłością i przez to lepiej je rozumiemy (Haymitch na początku to wkurzający pijak, później zaczęłam go uwielbiać, Effie to pusta wkurzająca lala, która dopiero później ukazuje swoją wrażliwość). Postaci wypadają logicznie i niezwykle ludzko (np. załamanie się matki Katniss po śmierci męża), są również bardzo charakterystyczne, dlatego nie sposób nikogo pomylić. Ze wszystkim bohaterów polubiłam chyba jednak najbardziej kota Prim - zwierzak przeżywał wszystko niczym karaluch, miewał własne humorki oraz dziwne porozumienie z Katniss, którą początkowo darzył szczerą nienawiścią, na końcu jednak łączył się z nią w bólu po stracie siostry.

W sumie ciekawe zakończenie historii - Katniss przez całe książkowe życie stara się chronić siostrę przed okrutnym światem; to jej dawała ostatni kęs chleba, za nią zgłosiła się na Igrzyska, za nią biegła, zamiast schronić się w schronie przeciwlotniczym. Ostatecznie gdy Prim ginie, Katniss rozpoczyna swoje życie.   

Dzieci umierają na arenie, wszystko na chwałę prezydenta Snowa, co oczywiście od razu kojarzy się z Rzymem, mimo że zmultimedializowana arena w ogóle nie przypomina tradycyjnego Koloseum, a głodne lwy zastępują zupełnie inne zjawiska. Swoją drogą królem telewizyjnej otoczki jest Caesar (Flickerman), być może to właśnie on stanowił twarz tych Igrzysk, prawdziwego cesarza. Media są bardzo ważne - to tam poznawani są uczestnicy Igrzysk, tam muszą odgrywać swoje role,  grając na emocjach, by później na arenie jakis sponsor im pomógł. Później sama Katniss musi zmierzyć się z byciem twarzą rewolucji, czyli udawać szereg uczuć, oszukiwać widzów, by poszli na śmierć.

Ogólnie wielki plus dla zaskakujących pomysłów, np. mutanci wyrabiani z ludzkich ciał, kolejne Igrzyska Katniss (a w Kapitolu przeszła trzecie), zmienianie wspomnień za pomocą jadu specjalnych pszczół. Jakby nie było, prezydent Snow musiał posiadać w swoim Kapitolu prawdziwe laboratorium eksperymentalne. No i końcówka wbija w fotel (może tylko nie ostatni, zwięczający wszystko rodział, wiadomo). Język nie wydumany, wypadające autentycznie opisy, dość krótkie, dopasowane do szybkiej akcji (tu za wiele plusów się nie odnajdzie). Oraz historia mówiąca aż nazbyt wiele o historii oraz aktualnej sytuacji państwowej wielu krajów, jednak z przyszłych wizji świata. Ostatecznie to też dobra rozrywka dla oka. Książkowa i filmowa wersja bowiem niczym szczególnie się od siebie nie różnią (tylko niektórym przedstaweniem wątków). Zachęcam do lektury, choć powiem szczerze, że w związku z niezłą muzyką filmową (np. "Drzewo wisielców"), filmu proszę nie unikać (choć mierzi to, że ostatnią część podzielono na dwa filmy...).